Ονομάζομαι Alessandro Stefano Bertolini και γεννήθηκα στο Μιλάνο στις 06 Μαϊου 1959.

 Ήδη με αυτή την απλή γραμμή θα μπορούσα να γράψω μια ιστορία. 

Τα ονόματά μου, που αναφέρονται σε όλα τα επίσημα έγγραφα, ταυτότητα, κάρτα εργασίας, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης, είναι τα βαπτιστικά ονόματα των δύο παππούδων μου. Ήταν έθιμο εκείνα τα χρόνια και μπορώ να πώ πως στάθηκα τυχερός, εφόσων οι αγαπητοί παππούδες μου είχαν δύο ονόματα που μου άρεσεν πάντα. Έχω γνωρίσει αγόρια και κορίτσια, τα οποία δεν είχαν την τύχη μου και ντρέπονταν για το όνομα που οι γονείς τους τους είχαν δώσει την ημέρα της Βάπτισής τους.

Το επώνυμο φαίνεται να προέρχεται από την επαρχία όπου εργάζομαι, Sondrio, όπου γνώρισα πολλούς συνεπώνυμους μου. Ποτέ πριν, ούτε στο σχολείο ούτε και στη συνέχεια στο πανεπιστήμιο, γνώρισα κάποιον με επώνυμο και όνομα σαν τα δικά μου. Αντίθετα, στην επαρχία του Sondrιo υπάρχουν πολλοί. Ίσως η μακρινή καταγωγή μου να είναι από αυτή τη γη και εγώ, όπως ο Οδυσσέας, επέστρεψα για να εργασθώ στην Ιθάκη της μακρινής προέλευσής μου. Ίσως. Το μόνο γεγονός που με έκανε γνωστό στον κόσμο ήταν η ομωνυμία μου με βιομηχανία ειδών ζαχαροπλαστικής. Είναι βέβαιο πάντως ότι, αν ήμουν γόνος αυτής της οικογένειας θα είχα κάνει κάτι διαφορετικό στην ζωή μου.

Μία  προθεία μου, αδελφή του παππού μου από την μεριά του πατέρα μου, όταν ήταν εν ζωή ισχυριζόταν ότι η οικογένειά μας ήταν “Μιλανέζα”, τουλάχιστον  από επτά γενεές. Εκείνα τα χρόνια την πίστευα, και ναι και όχι, αλλά σήμερα, αν ήταν ζωντανή, θα απαιτούσα να μου αναφέρει τα ονόματα όλων των προγόνων ένα προς ένα ώστε να έχω υλικό για να γράψω κάτι.

Η αγαπητή προθεία Emilia ορκιζόταν οτι εμείς οι Bertolini είμαστε Μιλανέζοι με τη βούλα και αυτό το γεγονός μου έδινε την δύναμη να υπερηφανεύομαι με κάθε ευκαιρία για την καταγωγή μου. Δυστυχώς όμως, ούτε ένα από τα τρία παιδιά μου δεν γεννήθηκε στο Μιλάνο και αισθάνομαι ότι ένα δικό μου λάθος θα είναι αυτό που θα σπάσει μία μακραίωνη παράδοση. Κόρες δεν έχω. Ποιός ξέρει, ίσως στο μέλλον τα εγγόνια μου, να επιστρέψουν στην γη της επαγγέλιας της προθείας Emilia. Το ελπίζω.

Ο φορολογικός μου κώδικας καθιστά σαφές ότι είμαι γεννημένος στο Μιλάνο, δεδομένου ότι, η κατάληξη των δεκαέξι χαρακτήρων με τον κωδικό F205 προσδιορίζει τους γεννηθέντες στην πόλη του Μιλάνου. Το να έχεις F205 στον φορογικό σου κώδικα υποδηλώνει ότι είσαι μέλος της ίδιας ομάδας. Όταν κοιτώ τον φορολογικό κώδικα κάποιου, πρώτα ψάχνω το έτος γέννησης του για να δω εάν ενδεχομένως είμαστε της ίδιας κλάσης και αμέσως μετά, τον δήμο γέννησης για να δω εάν είναι συμπολίτης μου. Και είναι ωραίο να μπορείς να αποκαλείς κάποιον συμπολίτη, ιδίως όταν τον συναντάς μακριά από την πόλη σου.

Σε ηλικία έξι ετών άφησα το Μιλάνο για να μετακόμισω με την οικογένειά μου στην ενδοχώρα, στον οικισμό Bollate, όπου απέκτησα την στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση μου. Οι γονείς μου αγόρασαν σπίτι στην επαρχία για οικονομικούς λόγους, ήταν φθηνότερο, και έτσι έχασα την ιθαγένεια του Μιλάνου. Σήμερα η οικογένειά μας εξακολουθεί να ζει εκεί όπου και η αδελφή μου παντρεύτηκε και ζει λίγα μόλις βήματα από το γήπεδο όπου είχαμε βιώσει τα παιδικά παιχνίδια μας. Μόνο εγώ έχω εγκαταλήψει την γη μου και έχω μεταναστεύσει για λόγους εργασιας.

Στην παιδική μου ηλικία είχα θείους που πάντα μου συμπεριφέρθηκαν και έτσι τους θεωρούσα και εγώ, σαν άλλοι γονείς. Ο θείος και η θεία δεν απέκτησαν παιδιά και η αδελφή μου και εγώ ήμασταν πολύ περισσότερο από ανίψια. Χάρη σε αυτή την διευρυμένη οικογένεια είχα την ευκαιρία να σπουδάσω, δεδομένου ότι ένα μερίδιο των εξόδων, που δεν ήταν και λίγα, το επωμίσθηκαν οι θείοι. Το να διατηρήσεις ένα αγόρι για σπουδές μέχρι την ηλικία των εικοσιτεσσάρων ετών είναι ένα σημαντικό κόστος και μια οικογένεια μπορεί να μην είναι σε θέση να ανταπεξέλθει.

Παρακολούθησα το λύκειο στο Μιλάνο, διότι στον οικισμό Bollate δεν υπήρχαν ανώτερα σχολεία. Οι “παλιές” Ferrovie Nord με το “θρυλικό” τρένο των 07:14 με μεταφέρανε έως την Piazzale Cadorna απ'όπου με τα πόδια και με βήμα ζωηρό, έφθανα στο βασιλικό Λύκειο Γυμνάσιο Alessandro Manzoni. Μολονότι η εποχή ήταν δημοκρατική στο ακέραιο, απέκτησα το απολυτήριο λυκείου το 1978, οι κτηριακές εγκαταστάσεις ήταν γεμάτες μνήμες του παρελθόντος με βασιλικά σύμβολα στις ξύλινες κρεμάστρες για τα  παλτό και με την βασιλική επιγραφή στην είσοδο. Την πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι αισθάνθηκα έναν αέρα νοσταλγίας και παράδοσης, την οποία δεν έχω βρει αλλού.

Το λύκειο Manzoni μου άρεσε από την πρώτη στιγμή και θα μπορούσα να πω πως ήταν για μένα “γυμναστήριο” διαβίωσης και θυσίας. Κατάφερα να αποκτήσω το απολυτήριο χωρίς παραπατήματα, αλλά η προσπάθεια ήταν τόσο κουραστική και εντονή ώστε ακόμη και χρόνια αργότερα ονειρευόμουν ότι έπρεπε εκ νέου να επαναλάβω τις απολυτήριες εξετάσεις, μιας και εκείνο που είχα αποκτήσει κηρύχθηκε άκυρο. Ένας εφιάλτης, αν και το προγραμμα σπουδών μου ήταν πιθανότατα ελαφρύτερο από εκείνο προηγούμενων γενιών. Στη δεκαετία του '70 βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η διαμαρτυρία των φοιτητών, υπήρχε πολλή βία και πολλή διαμαρτυρία. Το έτος των απολυτηρίων εξετάσεων μου ήταν από τα πιο σκοτεινά χρόνια για την δημοκρατία, λόγω της πιο αιματηρής επίθεσης εκ μέρους της τρομοκρατίας εναντίον των θεσμών.

Ήταν χρόνια πόνου και  δακρύων που δικαιωματικά βρήκαν θέση στην ιστορία της σύγχρονης Ιταλίας.

Το αγόρι Alesandro Stefano κατάφερε να περάσει αλώβητο τις θυσίες του σχολείου και τις επικίνδυνες στιγμές της διαμαρτυρίας, επειδή ήταν εκείνο που ερχόμενο από τα προάστια παρέμενε στην πόλη τον ελάχιστο δυνατό χρόνο που απαιτείται για τη μελέτη.

Επέλεξα το Πανεπιστήμιο Ιατρικής, φοίτησα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Αποφοίτησα με 110 με έπαινο στις 17 Οκτωβρίου 1984, και στη συνέχεια έλαβα δύο ειδικεύσεις, στην Παθολογία (1989) και στην Παθολογική Ογκολογία (1994).

 Το 1987 ξεκίνησα την κλινική καριέρα μου στο νοσοκομείο της Chiavenna (SO) στην γενική ιατρική. Το 1997 μετακόμισα στη νεοσύστατη Ογκολογική Κλινική του νοσοκομείου του Sondrio και έμεινα εκεί μέχρι το 2001. Από το  2001 έως και το 2004 είχα μια μεγάλη ευκαιρία για την επαγγελματική μου ανάπτυξη, στο αγαπητό Μιλάνο, στην κλινική της Ιατρικής Ογκολογίας του νοσοκομείου Fatebenefratelli, υπό του μεγάλου Alberto Scanni. Ήταν  χρόνια σκληρής δουλειάς και μεγάλης επαγγελματικής εμπειρίας με ικανούς συναδέλφους και έναν ηγέτη, που ήταν ένας πραγματικός μαέστρος του επαγγέλματος. Από αυτόν έμαθα τη σκληρή δουλειά του Primario.

 Τελικά εγκατέλειψα οριστικά την  “πόλη” , γιατί κέρδισα τον διαγωνισμό ως Primario στο νοσοκομείο του Sondrio. Σήμερα ο τίτλος του Primario δεν υφίσταται πλέον, χρησιμοποιείται μόνο για να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν ποιος διευθήνει μια κλινική, ενώ ο πραγματικός τίτλος εργασίας είναι Διευθυντής  μιας Struttura Complessa.

 Από το Μάρτιο του 2004 είμαι Διευθυντής της Παθολογικής Ογκολογίας του Νοσοκομείου του Sondrio ενώ από το 2006 είμαι Διευθυντής του Ογκολογικού Τμήματος του ως άνω νοσοκομείου. Από το 2009 διευθήνω τα Ογκολογικά Τμήματα της επαρχίας του Sondrio (DIPO)

 Από το 1991 είμαι μέλος της Ιταλικής  Ένωση της Ιατρικής Ογκολογίας (AIOM) και από το 2004 της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας (ASCO). Είμαι  μέλος της περιφερειακής διευθύνουσας  AIOM σχεδόν συνεχώς από το 1996. Από το 2004 τελώ μέλος του Ιταλικού Σώματος των  Νοσοκομειακών Διευθηντών Παθολογικής Ογκολογίας (CIPOMO) και μέλος της Εθνικής Εκτελεστικής της από τον Μάιο του 2009.

 Δεν καλλιεργώ κάποιο χόμπι ιδιαίτερα, γιατί έχω δύο ιδιότητες πλήρους και αποκλιστικής απασχόλησης τις οποίες υπηρετώ με απόλυτη ανιδιοτέλεια: Ιατρός Ογκολόγος και Συγγραφέας. Την πρώτη σας την περιέγραψα προηγουμένως. Για την δεύτερη θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το κάνω για προσωπική ικανοποίηση και όχι για τα προς το ζήν. Η κοινωνία μας είναι γεμάτη από συγγραφείς, τραγουδιστές, ποιητές και ζωγράφους. Είναι “φτιαγμένη” από πάρα πολλούς καλλιτέχνες και είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να αναδειχθεί κάποιος, είτε έχει ταλέντο είτε ορμόμενος από την διάθεση να θέσει ζητήματα προς συζήτηση στον “πλησίον του” καταφεύγει στην τέχνη. Χωρίς αλαζονική διάθεση και γνωρίζοντας τις ικανότητές μου προτιμώ το οτιδήποτε γράφω, να το διαβάζουν γνωστά μου πρόσωπα, απαιτόντας τα ειλικρινή τους σχόλια.

 Γράφω για τον εαυτό μου, για διασκέδαση και δεν θα αισθανθώ λύπη αν δεν τα καταφέρω να γίνω “γνωστός” εφόσον δεν είναι αυτό που ψάχνω.

 “ Ένας γιατρός, σε αντίθεση με έναν πολιτικό ή έναν  ηθοποιό κρίνεται μόνο από τον ασθενή του και τους στενότερους συνεργάτες του, πίσω από κλειστές πόρτες, πρόσωπο με πρόσωπο”
(η αδύνατη ελαφρότητα του είναι, Milan Kundera)

 Ζω με την οικογένειά μου στο Colico, της επαρχίας του Lecco, στην λίμνη του Como.

 Είναι ένα υπέροχο μέρος  που μου δίνει μια αίσθηση ατελείωτων διακοπών.