Ο Άλντο (Aldo), ένας φίλος, μου έγραψe: “όμορφη η ιστοσελίδα σου και είμαι σε θέση να καταλάβω τα πάντα, αλλά πές μου τώρα, τί έχεις στο νού σου.” Βασικά ήθελe να μάθει γιατί το έκανα. Υπάρχει πάντα ένας σκοπός, περισσότερο ή λιγότερο κρυφός στις καθημερινές μας πράξεις και αν κάποιος αποφασίσει, ένας γιατρός για παράδειγμα, να στήσει μια διαδικτυακή τοποθεσία άσχετη προς  το επάγγελμά του, είναι σχεδόν σίγουρο πως πίσω της βρίσκετε ένα όνειρο ζωής.

Ποιό είναι αυτό το όνειρο; Σίγουρα όχι η κάθοδός μου στην πολιτική oύτε έχω την πρόθεση να “ανοίξω” μια επιχείρηση. Το επάγγελμά μου αρκεί να μου εξασφαλίσει τα προς το ζήν. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι  ο Άλντο, ένας καλός μάνατζερ, έχει δίκιο, κανείς δεν κάνει τίποτα για το τίποτα.

Εγώ ωστόσο, όταν ξεκίνησα να “στήνω” την ιστοσελίδα, δεν είχα θέσει κάποιο συγκεκριμένο στόχο εκτός από το να συνεχίσω να είμαι στη ζωή μου ένας άνθρωπος με αυτοσαρκασμό.

Το να γράφεις μυθιστορήματα και να έχεις το θράσος να τα δημοσιεύεις μπορεί να αποτελέσει  την αφετηρία για ένα είδους “βιασμού” της ιδιώτικής σου ζωής, εφόσον η πλειονότητα των αναγνωστών ταυτίζει τους χαρακτήρες του έργου με τον συγγραφέα, με το πρόσωπο που γράφει, και αρχίζουν να “σκάβουν” τη ζωή του, θεωρόντας ότι κάποιος θέτει σε κάθε σελίδα κάποιο “θραύσμα” της προσωπικής του πορείας ή του τρόπου σκέψης του.

Έτσι, ενώ ξεκίνησα τη συγγραφή για παιχνίδι, έφτασα να δουλεύω το δεκατοτρίτο μυθιστόρημα μου, ποιός ξέρει τελικά πόσα θα καταφέρω να δημοσιεύσω, και είμαι βέβαιος ότι, μετά από ένα έργο που πλησιάζει αισίως τους 1.500 φακέλους, δεν έχω πλέον άλλα “θέματα ζωής” ικανά να “γεμισουν” τα γραπτά μου .

Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτε το προσωπικό στα βιβλία μου. 

Ο Αρμπασίνο (Arbasino) είπε ότι ο καθένας γράφει το πρώτο βιβλίο του “άμεσα” και χωρίς δυσκολία, διότι είναι το ημερολόγιο της ζωής του. Η δεύτερη προσπάθεια είναι πραγματικά σκληρή διότι δεν έχει πλέον προσωπικά βιώματα προς χρήση

Έχει δίκιο, το να γράψεις με μόνο εφόδιο την φαντασία σου, δεν είναι εύκολο.

Αυτός τελικά μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο η ιδιωτική ζωή μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο. Όποιος διαβάζει τα γραπτά μου, παρανοεί την φαντασία μου με μια διαφορετική πραγματικότητα. Ακόμη και τώρα, όπως και ο αγαπητός μου Άλντο, κάποιος μπορεί να παρανοήσει  μια απλή “ηλεκτρονική κίνηση” με ένα σημαντικό έργο, όμως για την ώρα σας διαβεβαιώ ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.  Ίσως “αύριο” το πρωί, “ξυπνώντας” και “γεμίζοντας με  φως” αυτός ο ιστοχώρος να, αποτελέσει το όχημα για τη διάδοση μιας ιδέας.

Για την ώρα δεν είναι έτσι.

Για την ώρα, η ιστοσελίδα είναι προιόν μιας απλής σκέψης: αν κάποια στιγμή καταφέρουμε να έχουμε το θάρρος να γράψουμε τις ιδέες μας και να τις δώσουμε προς  εκτύπωση, μια ελάχιστη  διαφήμιση θα πρέπει να γίνεται διαφορετικά, οι σκέψεις μας, ή αυτό που γράψαμε θα παραμένει σε ένα κλειστό κουτί, το οποίο θα ανοιχθεί και θα διαβασθεί μόνο από τα παιδιά και τους στενούς συγγενείς μας. Εγώ, και όλους μαζί να τους βάλω, ποτέ δεν θα φθάσω ακόμη και τους μόλις είκοσι πέντε αναγνώστες του Manzoni. Δεν θα υπήρχε επομένως καμία ικανοποίηση.

Η ιστοσελίδα διαφημίζει τις ιδέες μου, που εκφράζονται μέσα από τους  χαρακτήρες των έργων μου και τους οποίους  χρησιμοποιώ για να εξηγήσω τη φιλοσοφία της ζωής μου, που είναι διαφορετική από την ιστορία της ζωής μου.

Πολύ τολμηρή; Θα το κρίνουν οι λιγότεροι από τους είκοσι πέντε αναγνώστες μου.

Αγαπητέ Άλντο, για την ώρα σου ζητώ να κρατήσεις μυστική την απορία σου για λίγο ακόμα,. Ίσως, αργά ή γρήγορα, να αποκαλύψω και εγώ τον λόγο, όπως όλοι οι άλλοι, για τον οποίο έδρασα με αυτόν τον τρόπο.