επιστροφή

Στείλτε το δικό σας σχόλιο

Απόσπασμα από “το χιλιαεννιακόσια της Αννίτας” του Αλέξανδρου Μπερτόλινι (Alessandro Bertolini), εκδοσεις L'autore libri Firenze.

“Είμαι άρρωστος εδώ και δύο χρόνια” είπε με πραότητα.

“Εγώ αντιθέτως είμαι άρρωστος ακριβώς έξι μήνες και δεν σας κρύβω ότι έχω ήδη βαρεθεί” του απάντησε ο Αλέξανδρος.

“Κάπου κάπου συναντώ τους παλιούς μου συμπολεμιστές” συνέχισε ο άνδρας κάνοντας πως δεν είχε ακούσει την απάντηση.

“Περνάμε ώρες ολόκληρες αναπολόντας την ζωή μας στα χαρακώματα. Κάποιοι, εγώ πρώτος, το κάνουν για να απομακρύνουν τις τωρινές έγνοιες. Για μένα είναι μια διέξοδος από την ασθένεια. Θα ήθελα να σας βεβαιώσω ότι για μένα δεν είναι εύκολο πράγμα μιας και στον πόλεμο τραυματίστηκα και επομένως δεν βρίσκω  ανακούφιση σε αυτές τις σκέψεις παρά μόνο την εικόνα του θανάτου. Είμαι σαν εκείνον που προκειμένου να του περάσει ο πονόδοντος χτυπά το χέρι του με ένα λοστό, μα δυστυχώς ένας πόνος δεν μπορεί να ξεχαστεί τελείως από έναν νέο. Όταν βρίσκομαι μόνος στο σπίτι καταλαβαίνω ότι αυτό είναι μια θλιβερή φαρσοκομμωδία αν και οι φίλοι πιστεύουν ότι το να αποδεχθώ την τωρινή μου κατάσταση θα ήταν το καλύτερο για μένα από το να ξανασκαλίζω τα χαρακώματα. Όχι όμως, δεν είναι έτσι, όσο και να φένεται παράξενο ο πόλεμος για μένα ήταν πιο εύκολος από αυτή τη μάχη που δίνω στο νευπολογικό τμήμα. Στο μέτωπο υπήρχαν στιγμές χαλάρωσης, και κάποιος μπορούσε να αποδράσει από την σκληρή πραγματικότητα απλά με την σκέψη του όταν ήταν ξαπλωμένος στην ψάθα ή όταν τα κανόνια έπαυαν να πυροβολούν ή ακόμη και όταν έτρωγε κάτι ζεστό από την καραβάνα. Το καλύτερο ήταν όταν γυρνόντας στην οπισθοφυλακή περιμέναμε τις εφεδρίες. Στην ασθένεια όμως καταναλώνεις όλο το χρόνο, κάθε στιγμή της υπόλοιπης ζωής σου, να αντιπαρατήθεσαι με έναν ακαταμάχητο αντίπαλο. Είναι πάντα παρούσα και δεν τα καταφέρνεις να την απομακρύνεις ούτε για μια στιγμή. Το πρωί σου επιτίθετε και μέσω μιας συνεχούς τριβής σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι πάντα στην πρώτη γραμμή.” Έκανε μια διακοπή και πήρε μια βαθιά ανάσα. Κανείς δεν του ζήτησε να μιλήσει όμως αυτός ήθελε να κάνει κατάθεση ψυχής. Είναι και αυτός ένας τρόπος να απελευθερώνεις την ψυχή σου από τα δεσμά της και να τα περνάς σε κάποιον άλλο, όπως όταν παίζεις τον μουτζούρη. “Συχνά την ονειρευόμαι αυτή την καταραμμένη ασθένεια, έχει την μορφή ενός αυστριακού που κοιτάζοντας με στα μάτια μου λέει πως για μένα έχουν τελειώσει τα πάντα.